పిచ్చుకమ్మా రావమ్మా

పిచ్చుకమ్మా రావమ్మా

ఓ నాడు ప్రతి ఇంట్లో సందడిగా కిచ కిచారావాలతో అద్దమ్ ముందు కూర్చొని తన

అందాలను చూసుకుంటూ సంబరపడే పిచ్చుకమ్మ ఇప్పుడు అగుపించడమే లేదు.

పెరిగిపోయిన కాలుష్యం, సెల్ టవర్లు, బహుళ అంతస్తుల నివాసాలు వాటిని మన

నగరాలనుంచి దూరం చేశాయి. ఇక గ్రామాలలో పైరులకు వాడే క్రిమి సంహారక

మందులు కూడా వాటి సంతతి తగ్గిపోవడానికి మరో కారణం. కానీ విచిత్ర మేమిటంటే

ఎప్పుడూ బిజీగా వుండే ముంబాయిలో (ముఖ్యంగా నవీ ముంబాయిలో) పిచ్చుకలను

చూసాను.ఈ రోజు ( పిచ్చుకల రోజు ) మా అబ్బాయి శాయి కి ఫోన్ చేస్తే ,పిచ్చుకలు

ఉన్నా యని చెప్పాడు.ఆ పిచ్చుకల మీద నేనో బుల్లి కవితను వ్రాసాను. నా గురించి

కాకపోయినా ఆ చిన్నారి పిచ్చుకల కోసమైనా భరిస్తారని తలుస్తాను.

మన ఊర్లో మచ్చుకైనా అగుపించని చిన్నారి పిచ్చుక !

ముంబాయి మహా నగరంలో హుషారుగా గెంతులేస్తున్నది పిచ్చుక !!

ఓ పిచ్చుకమ్మా ! మా ఊరికి ఓ సారి వలస రావమ్మా !!

ఫాన్ రెక్కలతో నీ రెక్కలకు అపాయమని కాబోలు నీకు భయం !!

కరెంట్ కోతతో తిరగని ఫాన్ రెక్కలు నీ కిస్తాయిలే అభయం !!

మా ఊరికి ఓ సారి రావమ్మా!! ఓ పిచ్చుకమా !!!

పిచ్చుకమ్మా రావమ్మా